கடந்து செல்கையில்உணர்ந்து கொள்கிறேன் சுவாசத்தின்
சுத்திகரிப்பு இரகசியங்களை
உன்னைச் சூழ்ந்த
காற்றும் வாசனை தெளித்துச் செல்கிறது
சுதந்திரப் பறவையாய்
சிறகடித்துக் கொள்கிறது
உள்மனம்கேசம் பறக்க
நீ நடந்து வரும் காலைப் பொழுதுகளில்
பெண் மனது
ஆழம் நிறைந்தது தான்
இன்னமும் நீந்திக் கடக்கவில்லை
விழுந்த தூரத்தை
உன் இடையைப் போலவேகொஞ்சமாக இருக்கிறது
என் மீதான உனது பார்வை
மூன்றாம் மனிதனாக
சாலையில் நிற்கும் வழிப்போக்கன் நான்
முதல் கவிதைபழைய காகிதமாகிவிட்ட பின்பும்
இன்னும் பிறக்கவில்லை
எனது முதல் வார்த்தை
உனைக் காண்கையில்
உனக்கான நேசம்அத்தனையும் புதிய
அணுக்களாய் பிறந்து கொண்டே இருக்கின்றது
அவற்றை நாணேற்றி அம்புகளெய்திட
திராணியற்றுப் போனேன்
இங்கே காயம் என்பது
வில்லாளிக்கு மட்டும் தானோ?
நேற்று என் தோழர்கள் சிரித்தார்கள்
அனைத்தையும் கலைத்து
அழித்துக் கொண்டிருக்கின்றேன்
ஏதோ ஒரு பாரம் இன்னமும்
ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருக்கின்றது.
கர்பம் தரித்த உன் வயிற்றைக் கண்ட பின்
புரிந்துக் கொண்டேன்
உன் தூண்டில் விழிகளுக்கான மீன் வேறென்று
A Poem by Kavinyar Vicky
