உறுபசி - நாவல் விமர்சனம்

நாவல்: உறுபசி
நயம்: சமுதாய நாவல்
பதிப்பகம்: உயிர்மை
ஆசிரியர்: எஸ்.ராமகிருஷ்ணன்

மரணத்தைப் பற்றிய புரிதல்கள் ஒவ்வொருவருக்கும், ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும், ஒவ்வொரு வயதிலும் மாறுபட்ட எண்ணங்களாக வடிவம் கொண்டிருக்கும். சிறுவயதில் மரணம் என்றாலே மரண பயத்தில் ஆழ்ந்து போயிருக்கிறேன். மரணித்தவர்கள் பேயாக வந்து நம்மைப் பிடித்துக் கொள்வார்கள் என்ற அச்சம் என்னுள் எப்போதுமே இருக்கும். அச்சமயம் என்னுள் உறுகொண்ட பேய்களுக்கு ஒரு குறிப்பிட்ட வடிவம் இருக்காது. இரவில் கண் மூடினால் ஒரு கருக்கிருட்டுத் திரள் என்னை மூழ்கச் செய்வதைப் போல் இருக்கும். அது விவரிக்க முடியாத அளவுக்கு பெரியதாக இருக்கும். கடல் அலை போல வரும். அந்த வயதில் எனக்கு தெரிந்த பேய் அந்த கருக்கிருட்டு சுருள்திரள்கள் தான்.

கொஞ்ச காலத்திற்குப்பின், பள்ளிக்கூட நாட்களில் பேய்ப்படம் பார்க்கவும் புரிந்துக் கொள்ளவும் முடிந்தது. அது முதல் என் புரிதலில் பேய்கள் தணியாத கோபம் கொண்ட அழுக்குப் பிடித்த மனித உருவங்களாகத் தோன்றின. இறப்பு கொண்ட வீட்டின் வெளியில் அப்பேய்கள் காவல் இருக்குமென்றும் அந்தப் பக்கம் போனால் நம்மைப் பிடித்துக் கொண்டுவிடும் என்றும் எண்ணம் நெடுநாட்களாகவே இருந்தது. பிறகு சொர்க்கம், நரகம், அமைதி கொள்ளா ஆன்மா, மறுபிறப்பு, முக்தி என என்னன்னவோ நிலைகளை கேட்டு படித்தறிய முடிந்தது.

எனது பத்தாவது வயதில் என் தாத்தாவின் மரணம் தான் நான் மிக அருகில் கண்ட மரணமாகும். இறந்த அவரது உடலை தொட்டுப் பார்த்த போது குளிர் சாதனப் பெட்டியில் வைத்த பொருளைப் போல் சில்லிட்டிருந்தது. மறுநாள் அவரை எரியூட்டி இறப்பு சடங்குகளை முடித்தார்கள். அன்றிரவு தாத்தா ஆவியாகவோ பேயாகவோ வரவேண்டும் என்றும் குறைந்தபட்சம் என் கனவிலாவது அவர் வந்து போக வேண்டும் என்ற எண்ணம் என்னுள் இருந்தது. இன்றுவரை தாத்தா என் கனவில் வந்ததில்லை. பிறந்தது முதல் தாத்தாவோடு வளர்ந்தவனென்பதால் நெடு நாட்களாக அவரது நினைவுகளில் இருந்து மீளமுடியவில்லை. மரணத்தின் பயம் அச்சமயம் விடுபட்டிருந்தது.

தாத்தா இறந்தது முதல் என் நண்பன் என் வீட்டு பக்கம் வருவதை தவிர்த்து வந்தான். ஒருமுறை அவனை அழைத்த போது அவனுக்கு பயமாக இருப்பதாகவும், என் தாத்தாவின் ஆவி என் வீட்டைச் சுற்றிக் கொண்டிருக்கும் என்றும் சொன்னான். நான் இல்லை என்று சொல்லியும் அவன் கேட்டபாடில்லை. அப்படியே இருந்தாலும் என் தாத்தா நல்லவர் உன்னை ஏதும் பண்ணமாட்டார் வா என்றேன். அவன் மறுத்துவிட்டான்.

எங்களது நட்பு பள்ளிக்கூட வளாகத்தோடு மட்டுமே இருந்தது. வீட்டுக்கு வருவதையோ வெளியில் சந்திப்பதையோ அவன் தவிர்த்துவிட்டிருந்தான். தாத்தாவின் மரணம் எங்களின் நட்பில் விரிசல் கோட்டை உண்டாக்கியது. அவனது அப்பாவுக்கு வேலை மாற்றம் கிடைத்து அவர்கள் வேற்றிடத்துக்குச் சென்றார்கள். ஆவி இருக்கும் இடத்திலிருந்து விடுதலைக் கிடைத்ததைப் போல் அவன் மிக மகிழ்ச்சியாக இருந்தான். அவன் செயல் எனக்கு எரிச்சலாக இருந்தது. அவனது பிரிவு எனக்கு பெரிதாக தோன்றவில்லை.

எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் உறுபசி நாவலைப் படித்த சமயம் மரணத்தைப் பற்றிய சிந்தனைகள் பலவாக என்னுள் எழும்பின. அழுத்தமான கதைக்கு அழுத்தமான சொற்களின் புனைவு நெஞ்சுக்கு மிகக்கனமாகவே இருக்கிறது. முன்னுரையில் உலர்ந்த சொற்கள் என ஆசிரியர் குறிப்பிடுவது போல நாவலைப் படிக்கும் போது நாமும் ஒன்றித்து வறண்டு போகிறோம்.

உறுபசி எனும் சொல்லின் புரிதல் கலவையாக மண்டிக் கிடக்கிறது. உறுபுகளின் பசி, உறுதல்களின் பசி, தீராத உறுதல்கள் எனக் கொள்ளலாமா? நாவலின் ஆரம்ப வரியே நம்மை கட்டி இழுத்து உள்ளே போடுகிறது. இதில் மென்மை குறைவு. கோபமும், தாபமும், குரூரமும், காமமும் எழும்பி நிற்கின்றன.

சமுதாயத்தைச் சார்ந்து முகமூடி அணிந்து வாழும் வாழ்க்கையைத் தவிர்த்த ஒருவனின் கதை தான் உறுபசி. சம்பத் எனும் கதை நாயகனின் இறப்பிற்கு பின் கதைச் சொல்லிகளான அழகர், ராமதுரை, மாரியப்பன், ஜெயந்தி(சம்பத்தின் மனைவி) மற்றும் யாழினி வழி அவன் வாழ்வின் அத்தியாயங்களை அறிந்துக் கொள்கிறோம்.

ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் காமமும், கோபமும், பேராசையும், வெறித் தன்மையும் இருக்கவே செய்கிறது. குடும்ப, சமூக நலனுக்காக நாம் அதை நம்முள் புதைத்து வைத்து வாழ்கிறோம். சம்பத் எனும் கதாபாத்திரம் சமுதாயத்துக்கு முற்றிலும் மாறுபட்ட கோணத்தில் சித்தரிக்கப்படுக்கிறது. இதனால் சமூகம் அவனிடம் வினோதபார்வைக் கொள்கிறது.

கல்லூரியில் தமிழ்ப்பிரிவில் பயிலும் மாணவனாக, சம்பத்தின் இளமைக்காலம் நமக்கு சொல்லப்படுகிறது. அவனது செயல்களில் எதிலும் முழுமையிருக்காது. எந்தச் செயலாகினும் அவனை ஒருவித மன பாதிப்பை ஏற்படுத்தி அதை முழுமையாக முடிக்காமல் விட்டுவிடுவான். அவனது நடவடிக்கைகள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவனை பாதிக்கச் செய்து மன பிரழ்வை உண்டாக்குகிறது. எப்படி அவன் நடவடிக்கை அவனை பாதிக்கிறது என்பதாகவும், மரணித்தின் முன் சம்பத்தை சுற்றி நடந்த சம்பவங்களின் பின்னணியிலும் கதை நகர்கிறது. அது சம்பத் தன் நண்பர்களிடம் சொல்லிய சம்பவமாகவும், நண்பர்கள் அவர்களாகவே கண்டவையாகவும் சொல்லப்படுகிறது.

சராசரி கமர்சியல் நாவலில் சொல்லப்படாத விடயங்களை மட்டுமே நாம் ஒவ்வொரு பக்கங்களிலும் வாசிக்கிறோம். சமுதாயத்தின் மறுபக்கத்தை மிக நேர்த்தியாகவே ஆசிரியர் நமக்கு திரையிட்டுக் காட்டுகிறார். ஒவ்வொரு கதாபாத்திரங்களின் உணர்வும் பிழியப்பட்டுள்ளது. படித்து முடிக்கும் வரையிலும் மரணம் எனும் பிம்பத்தின் ஊடே நாமும் பயணித்து திரும்புகிறோம்.

ஒரு சில இடங்களில் இருக்கும் எழுத்துப்பிழைகளையும், ராமதுரை சொல்லும் கதை அழகர் சொல்வதாக முடியும்படி இருப்பதையும் தவிர்த்திருக்க வேண்டும். படிப்பவரை குழப்பிவிடும் சாத்தியங்கள் அதிகமாகவே இருக்கிறது. நான் வாங்கியது இரண்டாம் பதிப்பு. இன்னமும் பிழைகள் கண்டறியப்படவில்லையா அல்லது அச்சுப் பிழையா என தெரியவில்லை. மற்றபடி உறுபசி நல்ல அனுபவமே.