புதைந்த நினைவுகள் (1)

நண்பர் பரிசல்காரர் அவியல் எழுதுவது போல நானும் புதைந்த நினைவுகளை எழுதலாம் என்றிருக்கிறேன்.

இதை இங்கு எழுதும் போது கூட திரு.சுஜாதா சொல்லிய வரி ஒன்று ஞாபகத்திற்கு வருகிறது. உயிர் என்பது என்ன? நம் நினைவுகள் தான் உயிர். எவ்வளவு அழகாக சொல்லி இருக்கிறார்.

********

அன்று கொஞ்சம் உடல் நலம் இல்லாமல் போனது. மருந்தகத்திற்கு போயிருந்தேன். மருந்தகங்களையோ, மருத்துவ நிலையங்களையோ பார்த்தால் ஒரு நினைவு சட்டென மின்னல் வெட்டும். இப்படியெல்லாம் இருக்காங்கய்யா என நினைத்துக் கொள்வேன்.

வட மலேசிய பல்கலைகழகத்தில் மூன்றாம் ஆண்டில் படித்துக் கொண்டிருந்த சமயம். ‘i-robot’ படம் வெளிவந்தது. யாரும் படம் பார்த்துக் கதையை சொல்லும் முன் நாம் பார்த்துவிட வேண்டும் என எண்ணினேன். வார விடுமுறையில் திரையரங்கு போக திட்டமிட்டேன்.

சரியாக நான் திரையரங்கு போக நினைத்திருந்த நாளில் business ethic பாடம் சம்மந்தமாக ஒரு கட்டொழுங்கு கருத்தரங்கு நடக்கவிருப்பதாகவும் கலந்துக் கொள்பவர்களுக்கு மொத்தத்தில் 5 புள்ளிகள் வழங்கப்படும் என கூறிவிட்டார்கள். என்னடா இது விடுமுறை நாட்களில் கூட இப்படி எதையாவது சொல்லி உயிரை வாங்குகிறார்களே என கருவிக் கொண்டேன்.

சரி நம்மிடம் தான் ‘டிசிப்பிலின்’ கொட்டிக் கிடக்கிறதே. ஏன் கருத்தரக்கிற்கெல்லாம் போய் நேரத்தை வீனாக்க வேண்டும். ‘பட்டையை போட்டுவிடலாம் என முடிவு செய்தேன். ஆனாலும் 5 புள்ளிகள் வேண்டும் அல்லவா. வேண்டும் என்றால் வருகை பதிவேட்டில் கையெப்பமிட வேண்டும்.

கருத்தரங்குகளின் போது ஒவ்வொருவரும் வந்தார்களா என அதிகம் கவனிப்பார்கள். நண்பர்களிடம் சொல்லி கையெழுத்து போட சொன்னால் பிரச்சனையாகிவிடும். ஒரே வழி மருத்துவர்கள் கொடுக்கும் ஓய்வு நாள் சான்றிதழ் தான். ஆனாலும் அரசாங்க அங்கிகாரம் இருக்கும் சான்றிதழைத் தான் எடுத்துக் கொள்வார்கள். இந்த பாடத்தின் பேராசிரியர் கொஞ்சம் நல்லவர். எடுத்துச் சொன்னால் கேட்டுக் கொள்வார்.

என் மலாய்கார நண்பன் ஒருவன் வட மலேசிய மாநிலத்தைச் சேர்ந்தவன். மருத்துவ சான்றிதழ் எங்கே சுலபமாக கிடைக்கும் என சொன்னான். அந்த ஊரிலேயே இருப்பவர்களுக்கு அதிகம் தெரியும் அல்லவா. நானும் வண்டியை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பிவிட்டேன்.

அந்த நண்பன் சொன்னபடியே பழைய கட்டிடம் அது. அந்த ‘கிளினிக்’கின் பெயர் போட்டு இருந்தது. உள்ளே போனேன் வெறிச்சோடிக் கிடந்தது. ஒரு சீனக் கிழவன் இருந்தார். டாக்டர் இருக்கிறாரா என கேட்டேன். உள்ளே போய் அமரச் சொன்னார்.

உள்ளே அமர்ந்திருந்தேன். அந்தக் கிழவன் தான் வந்தார். என் நண்பன் சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. “அந்த ‘கிளினிக்கில்’ ஒரு சீன கிழவன் இருப்பான், அவன் தான் டாக்டர், அவன் தான் நர்ஸ், அவன் தான் மருந்து கொடுக்கிறவன்.” ஆஹா அவன் தான இவன் என நினைத்துக் கொண்டேன்.

அந்த டாக்டர் வந்தவுடன் என்னிடம் கேட்டார்.
“mau berapa hari cuti?” (உனக்கு எத்தனை நாள் விடுப்பு வேண்டும்?)

நிற்க. நீங்களே யோசித்துப் பாருங்கள். நான் இப்போது தான் முதல் முறையாக இங்கே வந்திருக்கேன். என்ன காரணத்திற்கு வந்திருக்கிறேன் என கூட கேட்காமல் எத்தனை நாள் விடுப்பு வேண்டும் என கேட்கிறார். யார் கண்டார்கள். யாரவது உண்மையிலேயே நோய் காரணமாக வர மாட்டார்களா? எடுத்த எடுப்பில் இப்படியா கேட்பார்கள்.

இன்று ஒரு நாள் போதும் என கூறினேன். எழுதிக் கொடுத்தார். கிளினிக் வெறிச்சேடிக் கிடந்தது. இரண்டு பழைய வானொலிகள் ஒரு ஓரமாக இருந்தது. இப்படி ‘எம்.சி’ எழுதிக் கொடுத்து தான் இந்த கிளினிக் ஓடுகிறது என புரிந்துக் கொண்டேன். அவருடன் பேச்சுக் கொடுத்தேன்.

“இந்த இடம் உனக்கு போரடிக்கவில்லையா? ரொண்டு ‘ரேடியோ’ இருக்கு அதையும் திறந்து வைக்கவில்லை”.

“இல்லை நான் எப்போதும் பிசியா இருப்போன். ஆட்கள் வந்து போய் கொண்டு இருப்பார்கள்”, என்றார்.

அடப்பாவி. நாக்கு கூசாம பொய் சொல்றியே என நினைத்துக் கொண்டேன்.

“சரி அடையாள அட்டையைக் கொடு, யாராவது போன் செய்து கேட்டால் சொல்ல வசதியாக இருக்கும்” என்றார்.

நான் எங்கிருந்து வருகிறேன். அப்படி போன் செய்தால் யார் செய்வார்கள் என்றேல்லாம் கேட்கவில்லை. அடையாள அட்டையை வாங்கிக் குறித்துக் கொண்டார்.

விலையை கேட்டேன்.

“ஒரு நாள் விடுப்பு என்றால் 5 ரிங்கிட்”.

இதில் நாள் கணக்கு ஒரு கேடு என நினைத்துக் கொண்டேன். கிளினிக்கிற்கு வரும் முன் லேசான இருமல் இருந்தது, இருமல் மருந்து வாங்கலாம் என நினைத்திருந்தேன். ஆனால் இந்த கிளினிக்கின் நிலமையைப் பார்த்து நொந்து போனேன்.

இங்கே மருந்து வாங்கி சாப்பிட்டு ஏதாவது நோய் வந்து தொலைந்தலும் தொலையலாம். மருந்து வாங்காமல் அங்கிருந்து கிளம்பினேன். ஆனால் ஒன்று மட்டும் நினைத்துக் கொண்டேன். இனி ‘எம்.சி’ எடுப்பதென்றால் இங்குதான் வர வேண்டும். நண்பர்களிடமும் செல்லி வைக்க வேண்டும். ஆபத்து அவசர கால மருத்துவ விடுப்பு எடுக்க இந்த இடம் வசதியாக இருக்கும்.

அங்கிருந்து திரையரங்கிற்கு போனேன். நான் பார்க்க நினைத்த படம் திரையிடப்படவில்லை. சோகத்தின் உச்சகட்டமாய் இரண்டு ‘டின் பியர்’ வாங்கி அடித்து விட்டு அறைக்கு போய் படுத்து உறங்கிப் போனேன்.