பிள்ளைக்கறி - சிறுகதை

இன்று சீக்கிரமாகவே வீட்டுக்கு வந்துவிடுவதாக அம்மாவிடம் சொல்லி இருந்தேன். ஆட்டம் போட்டதில் மறந்தே போனது. பந்து விளையாட திடலில் இறங்கிவிட்டால் போதும், நேரம் போவதே தெரிவதில்லை.

ஒன்றும் இல்லாத பந்து. கண்ணுக்கு தெரியாத காற்றடைத்த பந்து. போயும் போயும் அதையா இப்படி விரட்டி விரட்டி உதைக்கின்றோம். ஒரு ‘கோல்’ போட்டுவிட்டால் போதுமா? மீண்டும் மீண்டும் நாமே வெல்ல வேண்டும் எனும் எண்ணம். வாழ்க்கையும் இப்படி தான் போல. எதையோ விரட்டிக் கொண்டிருக்கிறது.

மணி 8.20 ஆச்சு. வானத்தில் நட்சத்திரங்களே இல்லை. அமாவாசை தினம் போல. காலம் ஏன் பின்னோக்கி நகர மாட்டேன் என்கிறது. நகர்ந்தால், வேண்டிய நேரத்தை திருப்பிக் கொள்ளலாம். வாழ்க்கையில் பிரச்சனையும் இருக்காது இல்லையா.

வீடு நெறுங்கிவிட்டது. மோட்டார் சைக்கிளை அமைதியாக ஓட்டி வந்தேன். உயர்ரக படகு கார் ஒன்று வீட்டின் முன் நின்றிருந்தது. வாசலில் இருந்த காலணிகளை கவனித்தேன். நான் அறிந்திராதவர்கள் தாம் யாரோ வீட்டிற்கு வந்திருக்கிறார்கள் என்பதை அது உறுதிபடுத்தியது. காரின் நம்பரை கவனித்தேன். வெளியூர் வண்டி. ஜோகூர் பிலேட். அப்பாவைக் காண வந்திருப்பார்கள் போல.

திடலில் விழுந்து வாரியதில் உடலெங்கும் சேறு படிந்திருந்தது. கூடவே வியர்வை நாற்றமும் இருந்தது. பின் வாசல் வழியாக வீட்டில் நுழைந்தேன். குளித்துவிட்டு உடுத்திக் கொண்டு வந்தேன்.

அம்மா எதிர்ப்பட்டாள். முகம் வெளிறியிருந்தது. கண்கள் லேசான சிகப்பேறி இருந்தது. அழுதிருப்பாள் போல. அப்பா கூப்பிடுறாரு போய் பாரு என்றாள். நான் முன்னறைக்குச் சென்றேன். ஏதோ பிரச்சனையோ என்று நினைத்தேன்.

முன் அறையில் மூன்று புதிய முகங்களைக் கண்டேன். “வாங்க” என புன்னகைத்தேன். அவர்களும் சிரித்தார்கள். சிரிப்பில் பணக்கார மிடுக்கு கொப்பளித்தது. அப்பாவும் சிரித்தார். ஆனால் அந்தச் சிரிப்பில் உயிர் இல்லை. அது கட்டாயப் படுத்திக் கொண்டு சிரிக்கும் சிரிப்பு.

அப்பாவின் அருகில் அமர்ந்தேன். மெதுவாக தான் கேட்டேன்.

“அப்பா யார் இவுங்க?”

“உன்ன பெத்தவங்கப்பா... உன்னை அழைச்சிட்டு போக வந்திருக்காங்க..” வார்த்தைகள் தொண்டைக் குழிக்குள் அடைத்துக் கொண்டதைப் போல் தட்டு தடுமாறி பேசினார். பேசுவதறியாமல் அமைதியாக இருந்தேன்.

அப்பா மேலும் தொடர்ந்தார்.

“உங்கப்பாவும் நானும் ஒன்னாதான் வேலை பார்த்தோம். நீ பிறந்த போது உங்க அம்மா இறந்துட்டாங்க. அந்த சமயம் உங்க அப்பாவ அரசாங்கத்துல இருந்து வெளிநாட்டுக்கு வேலைக்கு அனுப்பிச்சி வச்சாங்க. அப்ப எனக்கு ஆம்பளை புள்ள இல்லை. நான் கேட்ட போது என்கிட்ட கொடுத்துட்டாங்க”.

“சரி... இப்ப எதுக்கு என்ன கூப்பிடனும்?”

வெளிநாட்டில் இருந்து வந்ததும் என்னைத் தேடியதாகவும், அப்பா வீடு மாறிவிட்டதால் கண்டுபிடிக்க முடியாமல் போனதாகவும் சொன்னார். உடன் வந்திருப்பவர்கள் சித்தியும், தங்கையும் என்பதை அறிந்துக் கொண்டேன்.

வரும் ஞாயிற்றுக் கிழமை என்னை வந்து அழைத்துக் கொள்வதாக முடிவு செய்யப்பட்டது. இன்று புதன். இன்னும் நான்கு நாள் மட்டும் தான் இந்த தோட்டத்தில் இருக்க போறேன். மனசுக்கு வேதனையாக தான் இருந்தது.

போக வேண்டாம் என்றே நினைக்கிறேன். ஆனால் படிக்கிற பய நீ என்ன முடிவு பண்றது நான் சொல்வதைக் கேள் என்றே பேச்சுகள் வரும். அப்பாவுக்கும் என்னை அனுப்புவதில் இஷ்டம் இல்லை தான். ஆனால் இதுவோ நிர்பந்த சூழல் ஏற்பட நிலையானதால் அவரும் ஒன்றும் சொல்லவில்லை.

பள்ளிக்கூடத்தில் நான் சுமாராக தான் படிப்பேன். நான் வேறு இடம் மாற்றலாகி செல்வது யாரையும் அவ்வளவா பாதிக்கலைனு தான் சொல்லனும். கோபால் மட்டும் கொஞ்சம் சோகமா இருந்தான். ஆமாம் பள்ளிக்கூடம் முடிஞ்சதும் குச்சி ஐஸ் வாங்கி கொடுக்கவும், பாடம் செய்யாமல் வாத்தியிடம் அடி வாங்கவும் அவனுக்கு இனி துணை இருக்காது இல்லையா.

அந்த நாசமாய் போன ஞாயிற்றுக் கிழமையும் வந்தது. வீட்டில் எல்லோருடைய முகமும் வாடி போய்விட்டது. அம்மா நேரிடையாகவே அழுதுவிட்டாள். ஆனால் அப்பாவால் அப்படி முடியவில்லை. நான் கிளம்பும் போது அவர் தன் அறைகுச் சென்றுவிட்டார்.

சில மணி நேர பயணங்களில் நான் ஜோகூரில் இருந்தேன். மாறுபாடான வாழ்க்கை. சாப்பாட்டு மேசையில் இருக்கும் கரண்டியில் கூட செல்வச் செருக்கும் ஆங்கிலமும் படிந்திருந்தது. குடும்பத்தோடு என்னால் எளிதாகவும் ஒட்டி வாழ முடியவில்லை.

சில வேளைகளில் நான் பட படவென பேசுவது சித்திக்கும் தங்கைக்கும் பிடிக்காது. அது மரியாதை இல்லை இப்படி பேச வேண்டும் என சொல்வார்கள்.
நாகரீக வளர்ச்சி எனும் பெயரில் இப்போதெல்லாம் பேச்சில் கூட அளவு காண ஆரம்பித்துவிட்டார்கள். என்ன செய்வது மாற்றம் ஒன்று தானே மாற்றம் இல்லாதது.

அன்று காலையில் எழுந்த போது அப்பா கேட்டார்.

“ஹவ் ஆர் யூ டுடே?”

“ஃபைன்” சுருக்கமாக சொன்னேன். பதிலுக்கு கேள்வியும் கேட்கவில்லை. அங்கிருந்த உறவுகளில் மரியாதை மட்டுமே இருந்தது. மருந்துக்கும் பாசத்தைக் காண முடியவில்லை. அடிக்கடி கிராமத்தில் அப்பாவுக்கு போன் செய்து பேசுவேன்.

நெடு நாட்களாக சித்தி இதைக் கவனித்து வந்தாள். ஒரு நாள் அப்படித்தான். போன் பேசி முடித்ததும் சொன்னாள் “உன்ன பாத்துக்க சொல்லி தான் உங்க அப்பா அங்க விட்டு வந்தாரு. இந்த மாதிரி நீ பண்றது யாருக்கும் பிடிக்கல. என்ன இருந்தாலும் நாங்க தான் உன்னோட நிஜமான உறவு. அவுங்க ஆயாவா தான் இருந்தாங்க. மறுபடியும் மறுபடியும் போய் குப்பைல விழாதே. உங்கப்பாவுக்கு தெரிஞ்சா சத்தம் போடுவாரு. இனிமேல போன் பண்ற வேலைலாம் வச்சிக்காத”. என புராணம் பாடி முடித்தாள்.

“ஏன் இப்படி பேசுறிங்க. அவுங்க இல்லாம நான் எப்படி வளர்ந்திருக்க முடியும்?”

சித்தி அதைக் காதில் வாங்கிக் கொண்டதாக தெரியவில்லை. எப்போதும் போல வாழ்க்கை நகர்ந்தது. ஒரு நாள் வீட்டு வேலைக்கார தாத்தா மீன் தொட்டியைக் கழுவிக் கொண்டிருந்தார்.

அந்தத் தொட்டியில் ஒரே ஒரு மீன் மட்டும் தான் இருக்கும். அதை அதிஷ்ட மீன் என்பார்கள். விலை ஆயிரக் கணக்கில் தேறும். பொன் வண்ணத்தில் மினுக்கும். அதன் உடல் மினுமினுப்புக்காகவே சின்ன சின்ன இறால்களை உணவாக போடுவார்கள்.

”ஏன் இந்த மீன தனியா வளர்க்குறாங்க. நாலு அஞ்சி மீனுகள ஒன்னா விடக்கூடாதா” என்றேன்.

”இல்லை தம்பி. அப்படி விட்டா சண்டை போட்டு செத்து போய்டும். ஆனா இதுக்குனு தனியா ஜோடி எங்கோ இருக்கும். அது செத்துப் போனா இதுவும் செத்துடும்னு சொல்வாங்க. ரெண்டு நாள்ல வீட்ல விருந்து இருக்காம். அப்பா தொட்டிய சுத்தம் பண்ண சொல்லிட்டு போயிருக்காரு. வரதுக்குள்ள கழுவி எடுக்கனும்” என்றார்.

அந்த மீன் அப்படி தான் இறந்து போகுமா என அவரால் நிச்சயிக்க முடியவில்லை. பிரிவுகளின் வேதனை கொடுமையானது என்பது மட்டும் புரிந்தது. அதை ஏற்கும் பக்குவம் எல்லோருக்கும் இருப்பதில்லை.

விருந்து நாளும் வந்தது. சித்தியின் திருமண நாள் அது. சந்தர்ப்பத்தை பயன் படுத்திக் கொண்டு கிளம்பிவிட முடிவு செய்தேன். வேண்டிய பொருட்களை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டேன். எல்லோரும் விருந்தின் களிப்பில் மிதந்துக் கொண்டிருக்கும் தக்க தருணத்தில் அங்கிருந்து கிளம்பிவிட்டேன்.

நல்ல வேளையாக ஈப்போவுக்கு டிக்கட் இருந்தது. கண் மையை கரைத்து வண்ணம் பூசியதை போல் கும்மிருட்டு சூழலை அப்பிக் கொண்டிருந்தது. எனது சிந்தனைகள் பறந்து வட்டமிட்டு திரிந்தது. உடல் அமைதி கொண்டு அதை கவனித்து வந்தது.

இந்நேரம் நான் வீட்டில் இல்லாததை அறிந்திருப்பார்களா? இல்லை விருந்தின் உச்சத்தில் களிப்புற்றிருப்பார்களா? ஒரு வேளை அப்பாவுக்கு போன் போட்டு பிரச்சனைகள் கொந்தளித்துக் கொண்டிருக்குமோ? எதுவானால் என்ன வந்தது வந்தாகிவிட்டது. நடப்பதை பிறகு பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்றது மனம்.

ஈப்போவுக்கு சேர்ந்த போது விடியல் காலை நேரம். இப்போது வீட்டுக்கு பஸ் இருக்காது. டாக்சிக்கு பவுன் விலை சொல்லி கழுத்தறுப்பார்கள். இன்னும் ஒரு மணி நேரம் காத்திருந்தால் முதல் பஸ் வந்திடும். அதில் பயணம் செய்துக் கொள்ளலாம் என்று முடிவு செய்து ஒரு ஓரமாய் அமர்ந்தேன்.

படிப்பதற்கு கையில் புத்தகம் கூட இல்லை. பேனாவும் சின்ன குறிப்பு புத்தகமும் பாக்கெட்டில் இருந்தது. ஏதோ எழுத தொடங்கினேன்.

அப்பா,

நம் குடும்பத்தோடு நான் இருந்த தருணங்கள் இனிமையானவை. வாழ்க்கை விடுகதையாகவே இருக்கிறது. எல்லாமும் நம் விரும்பியது போல் அமைந்துவிடுவதில்லை. சமூகத்தை சார்ந்த இந்த வாழ்வில் முடிவுகள் நாம் விருப்பத்தின் பேரில் அமைவதில்லை. வாழ்க்கையில் முடிவினை அறிந்தவர்கள் உலகத்தில் இருக்கவே முடியாது போலும்...

மேலும் எழுத தோன்றவில்லை. பேனாவை சுழற்றியபடியே நேரத்தை ஓடவிட்டேன். பஸ் வந்ததும் காகிதத்தை மடித்து பாக்கெட்டில் வைத்துக் கொண்டேன்.

பஸ்ஸில் நான் மட்டும் தான் பயணியாக இருந்தேன். இன்னும் சில நிமிடங்களில் வீட்டை அடைந்துவிடுவேன். சாலையில் அதிகமான வாகனங்கள் இல்லை. பளிங்குக் கல்லில் விட்டெரிந்த சவர்காரத்தைப் போல் சாலையில் வழுக்கிக் கொண்டு ஓடியது பேருந்து. எதிரே சின்ன வளைவு. முன் சென்ற ஜீப்பை முந்திக் கொள்ள நினைத்தான் டிரைவர். எதிரே ஒரு நீண்ட கண்டெய்னரை பார்த்தேன். சட்டென வைத்த பிரேக்கின் வேகத்தில் முன் புறமாகத் தூக்கி எறியப்பட்டேன்.
**********

”செத்தது உங்களுக்கு என்ன உறவுங்க?” போலிஸ்காரர் கேட்கிறார்.

“அது என் மகன் தான். வளர்த்த புள்ள”

“இது அவர் வைச்சிருந்த பொருளுங்க சரியா இருக்கானு பார்த்துக்குங்க”.

அதில் அவன் எழுதிய கடிதமும் இருந்தது. இரண்டு மடிப்பாக மடிக்கப்பட்டிருந்தது. காலம் பல கடந்துவிட்டது. இன்னமும் புதிய தாபாலில் வந்த கடிதமாகவே அதை தினமும் படித்து வருகிறார் அவன் அப்பா. அவரை வளர்ப்பு தந்தை என்று தான் குறிப்பிட்டாக வேண்டுமா...

--முற்றும்--